część 5

- Czy zawsze muszę przez Ciebie lądować na ziemi?  – zaśmiał się Bartek

- No co? Nie moja wina, że ciągle jesteś w pobliżu mnie, a wygląda na to, że muszę na Ciebie wpadać. – zaśmialiśmy się oboje i wstaliśmy ze swoją pomocą

- Wczoraj Ciebie też rzucali w górę, więc stwierdzam, że wygraliście, co? – spytał z uśmiechem

- No oczywiście. Wszystkie sety nasze.  I zapewne, wy też wygraliście? – spytałam rozbawiona

- Rzecz jasna. – uśmiechnął i z naszego pokoju wypadła szóstka wariatów, a że Przemek i Karol się potknęli to reszta rąbnęła na podłogę za nimi, a ja z Bartkiem wybuchłam śmiechem. Zostałam ukarana za to, bo po chwili wylądowałam na podłodze.

- Który? – spojrzałam złowrogo na Marka i Kubę którzy byli najbliżej mnie, na co się wyszczerzyli, a gdy się odwróciłam nie było już Bartka

Po chwili wygłupiania się na korytarzu zebraliśmy się w końcu na śniadanie, a tam z Patrycją dołączyłam do dziewczyn. Gdy zjadłam kanapkę i chciałam napić się soku nagle znalazł się na mojej koszulce, a ja wylądowałam na podłodze. Usłyszałam śmiech Karola za sobą, a i dziewczyny nie mogły się powstrzymać.

- Dobra wiem, że to śmieszne Karol. – odwróciłam się z wzrokiem zabójcy do tyłu, a dziewczyny zaczęłyśmy się śmiać jak i także cała sala

- No to trzeba pilnować krzesła. – wyszczerzył się nachylając do mnie i chcąc pocałować mnie w policzek , ale odsunęłam go, lecz musiałam się za mocno zamachnąć, bo było słychać głośny plask

- Ała! – krzyknął i złapał się za policzek

- Kurde Karol! Sorki! – wstałam szybko

- Zawsze muszę cierpieć. – zaczął masować policzek

- A ja jestem przez Ciebie mokra. – spojrzałam na swoją koszulkę, a on zdjął z siebie bluzę i okrył mnie po czym zasunął, a ja ściągnęłam mokrą koszulkę, wyciągnęłam ją z pod bluzy i włożyłam ręce w rękawy. Nie pierwszy raz kochany Karolek mnie tak załatwił i zawsze oddawał mi swoją bluzę. Gdy odwróciłam się w stronę stołu zobaczyłam, że każda dziewczyna siedzi któremuś chłopakowi na kolanach.

- No to Ty na moich. – Karol usiadł na moim krześle i pociągnął mnie na swoje kolana

- Ej! Ja na to nie przystaje! – zaśmiałam się

- Oj siedź cicho. – zaczął łaskotać mnie po żebrach

- Nie będę siedziała na Twoich kolanach! Wstawaj! – zeszłam z niego i usłyszałam

- Olka. – od Karola z przodu i Bartka z tyłu, więc szybko odwróciłam głowę

- Tym razem nie było zderzenia. – uśmiechnęłam się, a po chwili oboje się zaśmialiśmy

- Młoda nie romansuj, bo podobno to ja jestem Twoim kandydatem na męża. – zaśmiał się Karol

- Z Tobą to ja nie chce mieć nic do czynienia.  – wystawiłam język w jego stronę

- A Ciebie znów przepraszam. – powiedziałam z uśmiechem do Bartka

- Spoko. – uśmiechnął się i odszedł

- Młoda, a to kto? – pociągnął mnie na kolana Karol

- Kolega. Uchronił mnie wczoraj przed Tobą. – uśmiechnęłam się

- Ej, ale to ze mną rodzice chcą Cię zeswatać. – zaśmiał, a ja go popukałam po czole

Dokończyliśmy śniadanie nie za wygodnie, a po południu mieliśmy trening. Godzinę później był mecz. Na trybunach znów był Bartek :) W trakcie drugiego setu wyszedł, a gdy mecz już skończony i nie chwaląc się był wygrany :) dowiedziałam się gdzie grają o puchar Polski od razu skierowałam się tam. Gdy weszłam na sale od razu wyhaczyłam wzrokiem Bartka. Akurat serwował. Nie powiem, dobry był.

Gdy zdobyli punkt zauważył mnie i uśmiechnął się do mnie. Kibicowałam im, aż w końcu usłyszałam, że to piłka setowa. Po czym drużyna Bartka serwowała i po chwili wygrali. Powiedział coś do kumpli i zszedł z boiska, a ja wstałam z trybun i ruszyłam do wyjścia razem z oglądającymi, lecz po chwili podbiegł do mnie Bartek.

- Zaczekasz? – spytał z uśmiechem

- No dobra. – odparłam z uśmiechem i szybko ruszył do przebieralni, a po chwili już był z powrotem

- Idziemy na spacer? – zaproponował

- Możemy iść. – uśmiechnęliśmy się do siebie i wyszliśmy z hali

Poszliśmy do parku z pobliżu i spacerowaliśmy wokół niego. Gdy nagle Bartek powiedział:

- Poczekaj chwilę. – i odszedł do tyłu

- Co Ty chcesz zrobić? – odwróciłam się

- Odwróć się i nie pytaj oraz nie podglądaj.

- No dobra. – odwróciłam się od niego i po chwili oberwałam śnieżką

- Bartek! – odwróciłam się śmiejąc

- No co? – uśmiechnął się i rzucił kolejną śnieżką

- To nie fair! – wbiegłam na śnieg i zaczęłam robić śnieżkę, następnie celując w niego, a że oboje jesteśmy uparci stoczyliśmy walkę na śnieżki. Najgorsze było to, że nie miałam rękawiczek, za to mój przeciwnik był przygotowany na taką ewentualność.

- Dobra. Pasuje. – zaczęłam chuchać na swoje dłonie

- Kurcze nawet nie zauważyłem, że nie masz rękawiczek. – ujął w swoje sporaśne ręce moje i próbował je rozgrzać, a potem naciągnął na nie swoje rękawiczki

- Dzięki. – uśmiechnęłam się

- Nie ma za co. – odwzajemnił uśmiech

- Lubisz zimę? Bo ja kocham.  – spytałam

- Też lubię. – jego kąciki jeszcze bardziej poszybowały ku górze

Potem ułożyłam się na śniegu i zaczęłam robić aniołka. Bartek patrzył na mnie jak na jakąś niedorozwiniętą, ale w końcu sam się położył i zrobił o jakieś trzydzieści centymetrów dłuższego.

- Piękne. – skomentowałam patrząc na aniołki, a może raczej diabełki? :D

Wyszczerzyłam się i spojrzałam na Bartka, a ten patrzył na mnie, kiedy go na tym przyłapałam uśmiechnął się.

- Czemu mi się tak przyglądasz? Brudna jestem? – zaczęłam przecierać twarz rękawem

- Nie, nie. – chwycił moją dłoń

- To się tak nie patrz. – wystawił język i chciałam odejść, ale zaliczyłam bym glebę, gdyby nie Bartek

- Dzięki. - szybko stanęłam o własnych siłach

- Kaleka z Ciebie. – zaśmiał się

- Ej! – oczywiście oberwał ode mnie i sam upadł

- No co Ty sobie robisz? – zaśmiał się i pociągnął do siebie tak, że wylądowałam na nim

- A Ty co sobie robisz? – zaśmiałam się i zeszłam z niego

- Co zrobisz jak ktoś ma przewagę nad Tobą? – przeszedł na mnie

- Jeszcze mam jedną szansę. – chciałam podnieść nogę i nakierować na jego krok, ale szybko ścisnął moje nogi

- No i koniec moich szans. – zaśmiałam się, a on patrzył mi prosto w oczy i zbliżał swoją twarz do mojej, gdzie ja zręcznie ręką wzięłam trochę śniegu i ulepiłam śnieżkę, po czym znalazła się na jego buzi

- Ola! – zaśmiał się i zaczął ścierać sobie z buzi

- Zawsze sobie poradzę. – wyszczerzyłam się

- Przekonałem się. – usiadł obok rozbawiony

- Wredna małpa ze mnie. Wiem. – zaśmiałam się

- Właśnie tak. – przyznał, a ja rzuciłam w niego śniegiem

- Ale Ty to sama powiedziałaś. – usiadł na mnie okrakiem i zaczął nacierać śniegiem

- Ej no Bartek! – zaśmiałam się kolejny dziś raz

- Co zrobisz dla mnie jak przestanę? – zapytał rozbawiony

- A co chcesz? – uśmiechnęłam  się, a jego twarz znów powoli zaczęła się do mnie zbliżać, gdy nagle zadzwonił mój telefon

- Przepraszam. – uśmiechnęłam się przepraszająco i zszedł ze mnie, a ja wyciągnęłam telefon

/rozmowa telefoniczna/

- Tak? – spytałam

- Młoda gdzie Ty jesteś, co? – usłyszałam Karola

- Na spacerze. – uśmiechnęłam się do Bartka

- O tej porze?! – krzyknął tak, że musiałam odsunąć telefon

- Ej człowieku wyluzuj. Osiemnaście lat mam już dość długo, więc  co się czepiasz?

- Młoda sama na spacerze o tej porze? - odparł spokojnie

- Nie masz co się martwić. Nie jestem sama.

- A to nie przeszkadzam w randkowaniu. – rozłączył się, a ja skomentowałam to śmiechem

/koniec rozmowy/

- Musisz wracać? – spytał mój towarzysz

- Nie. Kto tak powiedział? – uśmiechnęłam się do niego

- A masz ochotę dokończyć to co wcześniej zaczęliśmy? – zbliżył się do mnie

- Zależy czy mnie skusisz. – przygryzłam wargę, a on jeszcze bardziej się do mnie przysnął

- Kuszę?  - musnął mój policzek nosem

- Na razie Ci się udaje. – czułam już jego oddech na swoich ustach, gdy ponownie odezwał się mój telefon

- Odbierz. – odsunął się ode mnie śmiejąc

/rozmowa telefoniczna/

- Tak? – odebrałam telefon

- Olka lepiej wracaj, bo trenerka chodzi i sprawdza czy każdy jest w pokoju.

- CO?! Cholera już idę. – rozłączyłam się

/koniec rozmowy/

- Sorki, ale moja trenerka chodzi i sprawdza czy jesteśmy w pokojach.

- Kurde mój trener też nas codziennie sprawdza.

- No to biegniemy. – zaśmialiśmy się i pobiegliśmy trzymając się za ręce

- Do jutra. – powiedział z uśmiechem, gdy znaleźliśmy się przed hotelem

- Do jutra. – uśmiechnęłam się i delikatnie mnie pocałował po czym pobiegliśmy do swoich pokoi

Wpadłam do pokoju, a trenerki jeszcze nie było, więc zgarnęłam piżamę i przebrałam się w nią w łazience, a potem gdy wychodziłam wpadłam na trenerkę i życzyła nam dobrej nocy.

- Gdzie Ty się szlajałaś? – spytała rozbawiona Patrycja

- A byłam na spacerze. – uśmiechnęłam się, wspominając spacer z Bartkiem

- Coś się tam działo, tak? – spytała z uśmiechem

- Działo. – uśmiechnęłam się

- Gadaj! – wskoczyła na moje łóżko

- Nie ma o czym. – naciągnęłam na siebie kołdrę

- Ola! – zaśmiała się i ściągnęła ze mnie pościel

- Jutro to z Ciebie wyciągnę. - odparła pewna

- Na pewno. – zaśmiałam się, a po chwili byłam już w objęciach Morfeusza…

Obudziło nas natarczywe pukanie do drzwi. Patrycja zaspana otworzyła drzwi. Trenerka w końcu wysłała Sonie po nas, gdy długo nie schodziłyśmy na śniadanie. Gdy tylko się trochę ogarnęłyśmy, skierowałyśmy się na dół, a w windzie Patrycja spytała mnie:

- Byłaś z tym brunetem, tak? – pokiwałam głową uśmiechnięta

- I co się działo? – wyszczerzyła się

- Rzucaliśmy się śnieżkami, robiliśmy aniołki oraz Ty z Karolem przeszkadzaliście nam wydzwanianiem do mnie.

- To chciałaś mieć ochrzan od trenerki?

- No nie.

- A pocałował Cię? – poczułam, że się rumienię

- Całował! – przytuliła mnie

- Dobrze całuje? – poruszyła brwi

- A to Ci nie jest potrzebne. – zaśmiałam się i akurat dojechałyśmy na piętro bufetu

- Na pewno tak, bo byś się tak nie szczerzyła. – powiedziała i obie wybuchłyśmy śmiechem

Weszłyśmy do jadalni i swój wzrok od razu skierowałam w stronę stolika, wyszukując Bartka. Gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechnęliśmy się do siebie i gdy odwróciłam wzrok do naszego stolika gdzie jedliśmy zobaczyłam, że chłopaki znów z nami siedzą, ale tym razem dostawiając krzesła, lecz dla mnie i Pati zabrakło.

- Ale wy mili. – powiedziałam

- Użyczam swoich kolan. – wyszczerzył się Karol

- Spadówa. Znowu nie dasz mi w spokoju zjeść. Chodź Patka do innego stolika. – podążyłyśmy do osobnego stolika, a Karol wziął swoje śniadanie i dosiadł się do nas

- Ciebie nie zapraszałam. – uniosłam brwi

- Oj cicho młoda. Jak tam randka? – spytał, a ja zaczęłam się śmiać

- Całowała się. – powiedziała Patrycja

- Zamknij się! – zaśmiałam się i uderzyłam ją

- Który to? – spytał

- Brunet. – powiedziała Patka

- No zamknij się. – kopnęłam ją pod stołem

- Ten, którego kilka razy staranowałaś? – zaśmiał się Karol i spojrzał w stronę drużyny Bartka

- Nie.  – spojrzałam złowrogo na przyjaciółkę

- Jak on ma na imię? – spytał

- Po co Ci to wiedzieć? – zdziwiłam się

- Yhh… Chciałem wznieść za was tost.

- Pojebało? – popukałam go po czole

- Jak zwykle pustki.

- Młoda. – zaśmiał się i zaczął łaskotać

- Karol no. – zaczęłam się wiercić, aż w końcu wstałam i usiadłam z drugiej strony Patrycji

- Głupek. – wystawił mi język

- Jesteś głupi. – zaśmiałam się i zjedliśmy śniadanie, a gdy spojrzałam na drużynę Bartka, jego już nie było

----------------------------------------------------------------

Brawa dla Skry! :) Będą walczyć o pierwsze miejsce i na pewno im się uda :) W Wasze łaski oddałam kolejne moje wymysły i mam nadzieję, że nie zanudziłam :)